Zaczęło się od neurografiki... powolne ciągniecie falistych linii, niekoniecznie z założeniem typowym dla tej metody. W przypadku choroby Parkinsona te linie, prowadzone ręką dominującą, potrafią nieco uspokoić drugą, u mnie zdecydowanie gorszą. A to już dużo daje. Gdy do tego dołożyć odrobinę rysunku, najlepiej w formie przypominającej relaksujące Zentangle, którą jakiś czas temu polubiłam, efekt arteterapii zostaje osiągnięty. Stąd moje dalsze twórcze eksperymenty, które ostatnio doprowadziły do serii z okiem. Dla mnie rodzaj terapii, dla obserwatorów... trochę tajemniczości czy nawet magii. Muszę się przyznać do tego, że jestem zaskoczona bardzo pozytywnym przyjęciem ostatnich rysunków. Zwłaszcza, że był to tylko element mojej twórczej terapii. Rysunki z okiem z założenia są tylko ćwiczeniami. Nie zakładałam, że będę je wystawiać czy sprzedawać. Udostępniałam je tylko jako inspirację dla innych osób, szczególnie tych, którym może to pomoc, na przykład podczas walki z chorobą. Naj
Rozpędziłam się z rysowaniem, jak mało kiedy. Zwłaszcza ostatnim okresie, kiedy priorytetowo traktowałam miniatury. Powód był oczywiście związany z chorobą Parkinsona . Pisząc dokładniej, zajęcie absorbujące obie dłonie jest zdecydowanie lepsze. Działając trochę na złość panu p. rysuję, mimo wszystko. Coraz trudniej jest mi nazwać to relaksem, choć zdarzają się jeszcze takie momenty, że zapominam o chorobie. Tych momentów jest jednak zdecydowanie za mało, ale cieszy mnie nawet taka mini dawka. A ostatnie rysunki, te oczy... obserwatorów świata. Co tu o nich pisać, je trzeba oglądać. ツ To znaczy można, bo trudno komukolwiek narzucać oglądanie. I może na tym dzisiaj skończę pisanie, bo coś mi się wydaje, że nic mądrego nie wystukam na klawiaturze, ani nie powiem do mikrofonu. Wszystkiego dobrego, Deni